Aínda non morremos

Pensarades que morreramos....pero non, estamos vivos. O que pasa é que temos isto aljo abandonado. Agora somos xente seria, con responsabilidades, con sentidiño. Ide preparándovos para os próximos posts.

Por certo, disque Secundino é alcalde ¿oístes aljo por aí?.

Concentrarse no corte ( e II)

Habíache tempiño que non andabamos por aquí...pero iso non significa que morresemos, nin tampouco o noso bló. Xa sabedes que somos xente ocupada e que é moi dificil atender esta leira como sería debido. Pero bueno, estamos aquí de novo para achegarvos a ansiada segunda entrega do exitoso post Concentrarse no corte.

Hoxe imos centrarnos no deseño dos inodoros para que vexades ata que punto hai pobos máis adiantados ca nós que foron capaces de evitar as salpicaduras inherentes a unha deposición que se precipita desde as alturas a un pequeno burato con auga.

Ben, o da auga é un dicir porque todo o mundo sabe que cando un ten necesidade de facer de ventre as ganas adoitan xuntarse coas de facer de vexiga. A cousa ten o seu aquel. Se sentas no inodoro e depositas nel, o normal é que as nádegas se che mollen por causa do impacto das excrecións contra o reservorio de auga que tés xusto na vertical do burato do cú. Non pasa nada, é auga limpa e transparente ou, como moito, tinguida de desinfectante azul. Ata aí todo ben, colles papel e de paso que te limpas tamén enxugas as cachas.

Aaaaaaaaa, haaaaaaaa! Pero que pasa cando xa estás en posición e empezas a mexar?. Peor aínda, que pasa cando xa estas mexando e a criatura fai forza para saír ao mesmo tempo?. Menudo trance. O dos ouriños é inevitable e o outro tamén. És consciente de que non vas poder conterte máis e de que vas mollar o cú....¡con auga mexada!. Dios que cousa máis estarrecedora (como diría un do beenejé).

Témonos visto nesa tesitura centos de veces e a única solución de urxencia que se nos ocorreu foi a de facer unha rápida contorsión do espiñazo que achegase o cú todo o posible ao borde da taza para que as feces caesen na louza e non na auga. A situación é esperpéntica: estás sentado no retrete co rabo no medio das pernas -en sentido literal-, esmágalo ao botarte para adiante correndo o risco de mexar polo que pendura e, para máis suplicio, aventúraste a quedar preso das costas sen te poder mover e cos pantalóns baixados. Non lle preguntamos a ningunha muller, pero supoñemos que o problema será o mesmo ou incluso peor pola súa imposibilidade física para dirixir a traxectoria da micción non sendo con movementos que impliquen a todo o corpo.

Pois ben, noutros sitios máis adiantados ca nós en materia de política, relixión e tecnoloxía, xa hai moito tempo que déron coa solución para un problema ben embarazoso, anque sexa na intimidade. Fixádevos nas seguintes dúas figuras que vos presentamos.



O deseño da dereita correspóndese cun wc dos que temos por aquí en case todas as casas, aínda que nalgunha seguro que se poden atopar deses de pisada de astronauta coma o que hai na foto que encabeza este artigo. Se analisades o debuxo veredes que este retrete da dereita ten o burato situado xusto por debaixo do lugar que ocuparía o burato do cú. De aí que se produzan molladuras o 99% das veces, xa sexan de auga limpa, de auga con pato-wc ou de auga con diossabequé.

Fixádevos agora no deseño do retrete da esquerda. Observade que o burato está moi retrasado, case debaixo da cisterna e, o que é máis importante, fóra da traxectoria de calquera proxectil intestinal. Aínda tentando mollarse á mantenta é tecnicamente imposible, as deposicións sempre caen no seco. Este váter é alemán e en Alemaña todos os váteres son así, co desaugue desprazado. A coña é que isto non é novo. Xa a Bauhaus de Walter Gropius reparou neste asunto e fixo os primeiros prototipos aló polos anos 20 partindo do invento de Thomas Crapper. Daquela a nosa tecnoloxía sanitaria só era unha trapela que comunicaba coa corte ou, no peor dos casos, consistía simplemente en botarlle a man a un fieito de estrume para obrar directamente sobre o chan.

Algún de vós -ferido seguramente por este último comentario-, ha tentar rebatirme co argumento de que, se os excrementos caen na louza, os retretes alemáns hai que limpalos sempre con esa escobiña que para moitos é un obxecto decorativo. Pois non, ese argumento non vale. É máis, os inodoros xermanos están tan ben deseñados que só fai falla tirar da cadea para poder comer neles unhas sopas. Volvede mirar o debuxo fixándovos no corte transversal de ambos os dous retretes. Marcamos en vermello o factor diferencial máis importante dos dous deseños.



A imaxe da esquerda -a do váter alemán- ten unha superficie horizontal lixeiramente curvada cara abaixo, mentres que o da dereita -o noso- cae case en picado ata o desaugadoiro. Pois ben, nese lugar é onde a física obra a súa miragre. Sen meternos en fonduras, dirémosvos que hai un teorema dun tal Bernoulli que fala dos fluídos, da velocidade e da presión. Buscádeo en google, que para iso está. Cando tiramos da cadea do váter da esquerda -o alemán- a auga baixa e nesa concavidade prodúcese unha diferencia de presión e de velocidade que arrinca limpamente o froito do noso interior. No caso do retrete da dereita -o de toda a vida- a auga baixa coa mesma presión e velocidade coa que sae da cisterna e non fai esforzo ningún por levar o que hai alí pegado. E dicimos pegado porque nos váteres alemáns as cagallas -tiñamos que dicir cagalla porque se nos acabaron os sinónimos- non caen, senón que se pousan suavemente como saídas dunha manga pasteleira, mentres que nos nosos os zurullos baten con forza, esmáganse e esfarrápanse contra da superficie nívea por causa da velocidade que collen a razón de 9'8 m/s2. E despois, claro, hai que andar coa escobiña ou cunha trencha se é que o recebo marrón ten soleira.

Velaí unha razón máis para convencérmonos de que aínda non somos europeos ao cento por cento. Non sería nigunha fachenda, xa que os ingleses tampouco o son e aínda están máis adiantados ca os alemáns. Algún día habemos explicarvos de que maneira lograron os británicos non manchar nunca a tapa do váter coa gotiña.

Ala, de hoxe nun ano e antes daló moitas veces (esperemos).

Concentrarse no corte (I)

Xesú. Sejimos sen dar feito. Por máis que queremos énos imposible poñernos ao choio. Pero bueno, éche o que hai. O primeiro é o primeiro e temos que janar o pan por enriba de calquera outra predilección. Con todo, hoxe fixemos un oco nas nosas obrigas para falarvos dun asunto tan mundano e sobre o que se leva reflexionado tan pouco como é o acto da defecación. Si, si, lestes ben: "botar unha cajada". Anque queiramos falar con finura e propiedade, con vós non hai maneira.

De todas as cuestións escatolóxicas que rodean a evacuación intestiñal, persoalmente hai varias que nos resultan dignas de análise.

Os síntomas que nos abocan á deposición adoitan manifestarse de tres formas: cun bruar líquido na zona abdominal seguido de arcadas anais case imposibles de conter; cunha sensación controlada pero inevitable e estarrecedora, coma se un ariete tentase abrirnos en canal sen tan sequera bicarnos; ou ben cun leve aviso froito da perfecta sincronía dos nosos mecanismos biolóxicos.

No primeiro caso -denominado comunmente como cajarría, cajalera ou escajarriñamento- o único que se pode facer é encomendarse ao ignoto santo patrón destas circunstancias para que teña a ben meternos neste trance cun inodoro cerca. Por certo...¿por que coño lles chaman inodoros se despois de pasarmos por eles cheiran que abaten?. Ben iso é outro tema que daría para un post de seu.

Se en vez dunha diarrea súpeta sufrimos de astrinximento -andar duros, vaia-, non estaría de máis que lle puxesemos unha vela ao mesmo santo para que o parto sexa rápido e o menos doloroso posible. Tamén sería aconsellable ofrecerlle aljunha misa para que nos gardase de ter varicosidades darredor do cú, porque, entón si, o martirio podería ser triplemente expiatorio. A todos nos ten pasado, todos temos cajado duro. A cousa vai así: o que levamos dentro asoma a cabeza...de momento non pasa nada, pero sabemos o que se aveciña...e empezamos a suar en frío. Somos conscientes de que un pequeno esforzo nos levará a un punto sen retorno a partir do que só queda continuar dun tirón, apuxar e apuxar sentindo como nos estalan os músculos, como a inmundicia forza o noso esfínter, como nos rabuña coma se no seu tránsito cara ao exterior quixese levar unha parte de nós (ás veces conségueo). Bueno, facédesvos unha idea, ou?. Pois iso, que unha vez que empezas só che queda botarlle peito, pechar os ollos, apretar os dentes, facer forza, volver abrir os ollos e ceibar un berro de dor primeiro e de alivio despois.

O terceiro caso, o da sincronía all-bran, non ten gracia...bueno, si aljunha si que ten. Porque...nós prejuntámoslles aos machotes que nos ledes: ¿acaso non sentides placer cando as cousas van ben?. Confesádeo, que non pasa nada. Non ten nada de malo que sintades justiño no burato. Mentres a cousa vaia de dentro para fóra é algo normal. Agora ben, se é ao revés, o noso consello é que deixedes de ser machotes.

Estes tres casos que acabamos de relatarvos adoitan rematar con ben. Entón chega a hora de botar man do papel hixiénico, un costume que segundo parece chegou tamén a terras indias e chinesas. Pois ben. Queremos apelar aquí á vosa reflexión. ¿Tentastes limparvos algunha vez cun anaco de tisú cortado pola liña de puntos que troquela transversalmente todo o rolo a intervalos de 12 centímetros ?(medidos, ollo, que nós non falamos por falar). Sejuro que non, porque sodes xente lista coma nós e sabedes que é máis práctico converter a man executora nunha especie de momia para despois facer co papel unha pelota informe que garanta separación suficiente entre os dedos e a cloaca. O efecto máis palpable deste proceder é que un rolo de papel hixiénico non calla a nada. ¿Pero que imos facer?. Se cun cachiño de papel é case imposible limpar unhas jafas ¿como imos tentar limpar o cú?.

Porque, a limpeza é importante e ás veces incluso é froito da nosa arte defecatoria. O noso amijo Iván Sanjurjo dixo moi acertadamente que para mancharse o menos posible no proceso era imprescindible "concentrarse no corte", é dicir, saber en que momento se debían accionar os músculos do ano para que as deposicións fosen debullándose todas dunha peza e coa cadencia dunha máquina de chourizos. Neste sentido un dos grandes perigos é tronzar algunha polo medio, o que provoca o retraemento do anaco que non rematou de saír. Diante desta coxuntura só hai dúas solucións: facer un sobreesforzo para acabar o traballo ou ben gastar metros e metros de papel escaravellando co dedo ata case chejar ao píloro (píloro, non pirolo).

Insistimos en que a limpeza trala evacuación é importante porque, e aquí vén o epílogo polo de agora, un dos grandes mitos cos que levamos vivindo lustros é o de que as freadas no calzoncillo (ou na braja) son froito das ventosidades. Nada máis lonxe da realidade. Os peidos son jas e o jas afoja, cheira, intoxica, mata...pero non mancha, tontiños. O que mancha é poñer o calzoncillo limpo co cú mouro, porcos. A ver se aprendedes, que xa imos cheos de dar escola de balde.

Continuará.

As orellas, ese alimento tan sobrevalorado

Hai diormío, canto choíño temos!. Non hai de onde sacar tempo para deleitarvos con liñas aguzadas, nin con reflexións cáusticas, nin sequera con pensamentos inverosímiles pero certos coma a vida mesma. Afortunadamente cada x tempo hai datas insalvables que nos obrigan a aleitar a vosa imparable gana de mamar coñecementos nos que nunca reparárades. Unha desas datas é o Entroido.

Hoxe a cousa vai de cociña. Imos pasar por alto a cachola, os chourizos, os lacóns, os grelos, os freixós e as filloas para centrarnos no que é sen dúbida a sobremesa máis absurda que nunca levamos á boca: as orellas.

Se prejuntades cales son os injredientes das orellas e como se fan, temos que contestarvos que nin o sabemos nin nos importa. O que queremos analisar aquí é o resultado final, esa especie de costra crebadiza pola que todos debecen pero que a nós, como xa intuiriades, non nos move. Empezamos.

Punto primeiro: As Orellas tampouco están tan ricas nin manteñen tanto.

Se as comparamos cos freixós ou as torradas, é doado chegar á conclusión de que non hai punto de comparación organoléptica. A orella ten un sabor efémero que incluso é difícil de recordar por máis que se intente. O único que nolas recorda pasado un minuto é a graxa azucrada que o impregna todo: as mans, a boca…os lugares onde se estirou a súa masa coma se fose un reloxo de Dalí.

Comer unha orella é o máis parecido a consumir hostias non sendo na porta dunha discoteca ou nun recinto sagrado. Bueno, é un falar, a costra do turrón duro é máis parecida a unha hostia, de feito é o mesmo material pero sen espírito santo. Ao que nos referimos é a que cando metes unha orella na boca esmigállase, deglútela e quedas como estás.

A universidade de Standford fixo un estudo nos anos 50 que revelaba que un indivíduo de 80 kgs de peso en condicións normais precisaba consumir uns 450 gramos de materia útil de orella para quedar farto. Tendo en conta que a orella que collemos non se consume por completo (cachos que quedan na bandexa por causa dunha mala manipulación, anacos que nos caen ao chan cando lle fincamos o dente, o aire que vai dentro das súas burbullas, etc), resulta que fai falla papar medio saco de orellas para ir tirando entre comidas. En resume, que as orellas non dán para manter un home… nin tampouco unha muller de 80 quilos.

Punto segundo: As Orellas hai que collelas con mimo.

¿Dixéramos que as orellas son crebadizas?¿si?, ah, vale. Pois iso. Unha orella é un artículo que debemos manexar igual que se fosen restos fósiles do animal máis estrano da antigüidade. Talmente teñen a consistencia dunha á de bolboreta, do xeo dun mediodía de xaneiro ou da mortalla dun exhumado (parcemos Sabina, pero bueno, había que dicilo).

Nunca vimos a ninguén que fose capaz de comer unha orella de principio a fin sen que se lle desbaratase nalgún momento do proceso. Se lle puxesemos son á escea sería aljo así: ñam, ñam, ñam, cajondiooooos, aló vai, para o jato, ñam, ñam, ñam

Punto terceiro –e máis importante- : As Orellas non afogan no leite.

É sabido o costume galego de botar ou mollar en leite todo o que sexa susceptible de se converter nunha masa alimenticia semellante aos bolos cos que engordan os capós de Vilalba. O éxito desta práctica está asegurado cando se enche a cunca con anaquiños de pan, bizcochada, bola de juevos, biscoitos, jalletas fontaneda ou calquera outra sobremesa de textura esponxosa. Pero…, probade a mollar unha orella, probade… e a ver como vos vai. Xente experimentada coma nós na arte de tentar asolagar orellas cos máis diversos líquidos xa sabe que é imposible enchoupalas. O leite apoza na superficie, escorrega polas súas protuberancias e finalmente cae pola mesa, pola roupa ou por onde lle cadre.

Por todos estes puntos que acabamos de expoñer é necesario que dictaminemos unha vez máis que as orellas son a sobremesa máis absurda da nosa cultura culinaria. Se non o credes, vén aí o antroido e reparade en todo o que vos dixemos.

Ala, ata a Semana Santa, que lojo cheja.

Boicó ás jasolineras

Vou romper un pouco a dinámica dos últimos posts para referirvos o ecolóxicos e o listos que somos en Naraío. O outro día parei botar jasoi e vin que o litro estaba a case un euro e sen trazas de baixar nun futuro a curto, medio ou longo prazo.

Marchei para a casa dándolle á cabeza e con 20 euros menos no peto que, aínda por riba, sei que non me van callar a nada. Unha viaxe de ida e volta a Santiago e ala, volver repostar. Pero iso acabouse, xa dei coa solución para liberarme da escravitude das jasolineiras: o aceite de xirasol.

Díxome o químico da fábrica de jaseosas da Mourela que esta substancia oleaxinosa é un combustible alternativo cojonudo cando as cousas se poñen feas para o peto. Non o crín, e por iso fixen a proba botándolle dez litros de aceite de xirasol a unha sejadora Lombardini. Déille a encender...e, oes, arrancou sen problema. Como proba de viabilidade combustiva a cousa estivo ben, pero se pensamos en termos puramente económicos o cambio de carburante non compensa no caso de vehículos agrícolas xa que o jasoi roxo está subvencionado e é máis barato que o aceite.

Onde si compensa empregar o xirasol como substitutivo do diésel é cando falamos do combustible para automoción. Logo de ver que tecnicamente era posible facer traballar un apeiro mecánico co froito da destilación vexetal dei o grande paso: encher o depósito do coche. E, oes, tamén encendeu á primeira.

Desde aquela obvio parar nas estacións de servizo. No canto diso vou Ócampo ou a Freuz e merco jarrafós de aceite por menos de 70 céntimos o litro.

Estaría contentismo co meu descubrimento se non fose porque o fume do coche cheira a fritanja e cando chejo á casa parece que veña directamente do bar de Anamaría. Pero bueno, é o prezo que hai que pajar polo projreso e por matar de fame ao ministerio de Industria.

O sejinte paso será probar a ver se obteño o mesmo resultado con unto derretido. Alomenos Naraío terá un cheiro a roxós perenne e gorentoso.

O vrau toca á súa fin...Chejou o Biscordel

As diferentes correntes historiográficas non se dán posto dacordo sobre se Biscordel é con B ou con V. Nos preferimos apuntarnos á primeira opción xa que podemos atopar unha certa raíz etimolóxica en Bis (dous) e cordel (cordel), ou sexa, dous cordeis...anque non sabemos que significado pode ter este nome composto. Quizáis que a Virxe non era tal virxe e que incluso facía alarde da súa vida resoluta. Dín os máis vellos que para evitar que se despelotase diante do Santiajo Matamouros que ten ao seu carón, os fregueses debían amarrarlle a falsilla por partida dobre... e de aí o dos dous cordeir. Non sabemos se é verdade ou non.

O certo é que esta fin de semana hai festa en Igrexafeita. A grande festa do vrau...a omega das festas, posto que con ela dámoslle paso ao outono e ao letargo cultural, social e mesmo vital que asolaga as nosas terras ata que chega maio e a festa da Virxe da O (a alfa, vaia).

Non se esperan jrandes orquestras, pero iso é o de menos. Un equipo de xornalistas especializados en retratar eventos deste tipo e en degustar espiritosos servidos de balde, seguirá de preto as evolucións da festa. O luns, a máis tardar, teredes un cumprido resume.

Norman Foster tamén estivo aquí

Como dí o título, o grande arquitecto Norman Foster tamén estivo en Naraío...ou iso é o que cremos. Senón non hai explicación posible ao portento construtivo que podedes ver no afoto. Non sabemos se é un edificio adicado a albergar bichos ou persoas...pero estamos convencidos de que quen o construiu ten máis de bicho que doutra cousa.

Obsérvese a pureza curvilínea das súas aristas...a colocación a contrapelo das uralitas...a disposición dos ladrillos seguindo as curvas de nivel do terreo...a carencia de fiestras...o xeito maxistral de parchear buratos...a acometida de auga corrente estratéxica e funcionalmente ubicada no medio e medio da parede...

Durante tempo pensamos que se trataba de ladrillos amoreados destinados ao seu uso como posterior materia prima de construción. Pero non, esta obra é unha construción en si mesma. Quede aí esta imaxe para estudo das xeracións vindeiras de arquitectos, para rubor do concello que permite tal escándalo urbanístico e para constancia de que en naraío non debemos ser ben acabados.

P.D.: en Naraío a esta cabana chamámoslle o Gúguenjeim.

Queda inaujurado este blog

Como máximo representante blogueiro de Narahío, compláceme inaugurar esta nova fiestra ao ciberespacio...coma quen inaugura unha silveira, os cornos dunha vaca ou os baches que hai en Pirulelle. A partir de agora poderemos deixar constancia do noso devir neste burato.

Hoxe é día de festa nestas terras sucadas polo río Castro e por iso o celebramos con foguetes, pasando polo forro a lei que prohibe os espectáculos pirotécnicos en zonas non urbanas. Manda carallo, na Veiga non se poden botar fuejos porque non é "zona urbana" malia non haber perigo de lume. En cambio, no Eirexado, que si é zona urbana, podes tumbar o que queiras aínda que as varillas incandescentes dos foguetes vaian caer ao monte do Jandarón.

Os da Xunta non se enteran de nada... A ver se agora que se colocou nela un fillo do Carrizo cambian aljo as cousas.

Por certo, o da foto é Antonio de Casal botando un fuejo do Millarenjo no Chao o día de Santa Mariña. Estes datos dounos por se o Consello da Cultura Galega quere incorporar a imaxe ao seu arquivo antes de trasladalo á Cidade da Cultura.