Naraío Nazóm

O blog da xente de Naraío, estea onde estea...

6.5.06

Concentrarse no corte (I)


Xesú. Sejimos sen dar feito. Por máis que queremos énos imposible poñernos ao choio. Pero bueno, éche o que hai. O primeiro é o primeiro e temos que janar o pan por enriba de calquera outra predilección. Con todo, hoxe fixemos un oco nas nosas obrigas para falarvos dun asunto tan mundano e sobre o que se leva reflexionado tan pouco como é o acto da defecación. Si, si, lestes ben: "botar unha cajada". Anque queiramos falar con finura e propiedade, con vós non hai maneira.

De todas as cuestións escatolóxicas que rodean a evacuación intestiñal, persoalmente hai varias que nos resultan dignas de análise.

Os síntomas que nos abocan á deposición adoitan manifestarse de tres formas: cun bruar líquido na zona abdominal seguido de arcadas anais case imposibles de conter; cunha sensación controlada pero inevitable e estarrecedora, coma se un ariete tentase abrirnos en canal sen tan sequera bicarnos; ou ben cun leve aviso froito da perfecta sincronía dos nosos mecanismos biolóxicos.

No primeiro caso -denominado comunmente como cajarría, cajalera ou escajarriñamento- o único que se pode facer é encomendarse ao ignoto santo patrón destas circunstancias para que teña a ben meternos neste trance cun inodoro cerca. Por certo...¿por que coño lles chaman inodoros se despois de pasarmos por eles cheiran que abaten?. Ben iso é outro tema que daría para un post de seu.

Se en vez dunha diarrea súpeta sufrimos de astrinximento -andar duros, vaia-, non estaría de máis que lle puxesemos unha vela ao mesmo santo para que o parto sexa rápido e o menos doloroso posible. Tamén sería aconsellable ofrecerlle aljunha misa para que nos gardase de ter varicosidades darredor do cú, porque, entón si, o martirio podería ser triplemente expiatorio. A todos nos ten pasado, todos temos cajado duro. A cousa vai así: o que levamos dentro asoma a cabeza...de momento non pasa nada, pero sabemos o que se aveciña...e empezamos a suar en frío. Somos conscientes de que un pequeno esforzo nos levará a un punto sen retorno a partir do que só queda continuar dun tirón, apuxar e apuxar sentindo como nos estalan os músculos, como a inmundicia forza o noso esfínter, como nos rabuña coma se no seu tránsito cara ao exterior quixese levar unha parte de nós (ás veces conségueo). Bueno, facédesvos unha idea, ou?. Pois iso, que unha vez que empezas só che queda botarlle peito, pechar os ollos, apretar os dentes, facer forza, volver abrir os ollos e ceibar un berro de dor primeiro e de alivio despois.

O terceiro caso, o da sincronía all-bran, non ten gracia...bueno, si aljunha si que ten. Porque...nós prejuntámoslles aos machotes que nos ledes: ¿acaso non sentides placer cando as cousas van ben?. Confesádeo, que non pasa nada. Non ten nada de malo que sintades justiño no burato. Mentres a cousa vaia de dentro para fóra é algo normal. Agora ben, se é ao revés, o noso consello é que deixedes de ser machotes.

Estes tres casos que acabamos de relatarvos adoitan rematar con ben. Entón chega a hora de botar man do papel hixiénico, un costume que segundo parece chegou tamén a terras indias e chinesas. Pois ben. Queremos apelar aquí á vosa reflexión. ¿Tentastes limparvos algunha vez cun anaco de tisú cortado pola liña de puntos que troquela transversalmente todo o rolo a intervalos de 12 centímetros ?(medidos, ollo, que nós non falamos por falar). Sejuro que non, porque sodes xente lista coma nós e sabedes que é máis práctico converter a man executora nunha especie de momia para despois facer co papel unha pelota informe que garanta separación suficiente entre os dedos e a cloaca. O efecto máis palpable deste proceder é que un rolo de papel hixiénico non calla a nada. ¿Pero que imos facer?. Se cun cachiño de papel é case imposible limpar unhas jafas ¿como imos tentar limpar o cú?.

Porque, a limpeza é importante e ás veces incluso é froito da nosa arte defecatoria. O noso amijo Iván Sanjurjo dixo moi acertadamente que para mancharse o menos posible no proceso era imprescindible "concentrarse no corte", é dicir, saber en que momento se debían accionar os músculos do ano para que as deposicións fosen debullándose todas dunha peza e coa cadencia dunha máquina de chourizos. Neste sentido un dos grandes perigos é tronzar algunha polo medio, o que provoca o retraemento do anaco que non rematou de saír. Diante desta coxuntura só hai dúas solucións: facer un sobreesforzo para acabar o traballo ou ben gastar metros e metros de papel escaravellando co dedo ata case chejar ao píloro (píloro, non pirolo).

Insistimos en que a limpeza trala evacuación é importante porque, e aquí vén o epílogo polo de agora, un dos grandes mitos cos que levamos vivindo lustros é o de que as freadas no calzoncillo (ou na braja) son froito das ventosidades. Nada máis lonxe da realidade. Os peidos son jas e o jas afoja, cheira, intoxica, mata...pero non mancha, tontiños. O que mancha é poñer o calzoncillo limpo co cú mouro, porcos. A ver se aprendedes, que xa imos cheos de dar escola de balde.

Continuará.